Rozdział drugi

    Przemierzałam korytarz szpitalny, by jak najszybciej dotrzeć do gabinetu lekarskiego. Byłam zadowolona, że Zayn tak szybko się obudził. To mogło tylko oznaczać, że jego stan się poprawia. Takie rzeczy sprawiają, że zawód lekarza coraz bardziej zaczyna mi się podobać. Nie mogę się doczekać, kiedy to ja będę mogła uratować komuś życie. Uśmiechnęłam się do siebie. Zadowolona otworzyłam drzwi pokoju lekarskiego i wychyliłam przez nie głowę.

- Doktorze Fisher, Pan Zayn Malik się wybudził – oznajmiłam wesoło.

Barry natychmiast przerwał konsumowanie jagodzianki i odłożył ją na stolik. Zgarnął z sofy stetoskop i udał się za mną na OIOM.

- Przepraszam, co panowie tutaj robią? – Chrząknął, kiedy zobaczył dwójkę policjantów w sali Zayna. Zmrużyłam oczy i zaczęłam się im przyglądać. Wyglądali na wystraszonych. Jeden z nich, niższy, zaczął się jąkać.

- Bo..my… myśleliśmy, że Pan Malik może złożyć już zeznania – wyjaśnił.

Odruchowo pacnęłam się lewą dłonią w czoło. Ała, zabolało. Jak można być takim głupcem? Śmiech dr. Fishera rozniósł się po sali, a ja mu zawtórowałam. Pokręcił z rozbawieniem głową i skierował swój wzrok w stronę policjantów.

- Obawiam się, że z tym będziemy musieli zaczekać. A teraz przepraszam, ale muszę zbadać pacjenta – powiedział wciąż nie przestając chichotać.

Panowie służbowi zrobili jedynie przejście dla doktora i stanęli na baczność, przyglądając się Zaynowi. Banda debili.

- Przepraszam, czy panowie zapoznali się z tabliczką wiszącą na drzwiach? – Zwróciłam się do nich, a oni jedynie zaszczycili mnie krótkim spojrzeniem. – Proszę wyjść do cholery! To, że jesteście z policji nie upoważnia was do łamania przepisów szpitalnych – podeszłam do drzwi i otworzyłam je na oścież.

- Grzeczniej proszę – warknął jeden z nich.

Wywróciłam oczami.

- A ja proszę, aby panowie wyszli – odpowiedziałam. – I więcej tutaj nie wchodzili bez wcześniejszego pozwolenia. Czy to jest jasne?

- Jak słońce – prychnął starszy z nich i wyszedł wraz z kolegą posyłając mi kpiący uśmiech.

Co za gnidy. Dla nich liczy się tylko przesłuchanie. Są jak wrzody na dupie. Nie obrażam wszystkich policjantów, bo niektórzy są w porządku. Sama znam jednego i bardzo go szanuję. Jednak ci dwaj… brak słów. Przykłady ludzkiej głupoty.

- Nathan… - usłyszałam zachrypnięty głos Zayna. – Musicie go zatrzymać – wydyszał.

Podeszłam bliżej jego łóżka.

- Ma gorączkę – poinformował Barry. – Podamy mu leki na zbicie i powinno być dobrze.

Skinęłam głową na znak, że zrozumiałam. Podeszłam do szafeczki z lekami i wyjęłam odpowiednią ampułkę. Wyjęłam strzykawkę z dolnej szufladki i założyłam lekarskie rękawiczki.

- Po dwóch godzinach możesz dać drugą dawkę, jeśli gorączka nie przejdzie – zaznaczył.

- Wiem, wiem.

Podeszłam do łóżka Zayna, a doktor zrobił mi miejsce. Odsłoniłam jego prawy nadgarstek gdzie ulokowany był wenflon i wstrzyknęłam lek.

- Musicie znaleźć Nathana – wyjąkał.

- Majaczy – Barry podał mi mokry ręczniczek, a ja zaczęłam ocierać nim czoło Zayna. – Gdyby się coś działo będę w dyżurce.

- Jasne. Doktorze? – Przytrzymał się. – Niech pan przemówi tym dwóm osłom, żeby przestrzegali zasad szpitalnych. Jeszcze narobią jakiś szkód.

- Myślę, że po twojej interwencji na pewno będą ich przestrzegać – puścił mi oczko i wyszedł z sali.

- On jest niebezpieczny – głos Zayna znów dotarł do moich uszu. Złapałam go za dłoń, by dodać mu otuchy.

- O kim mówisz? – Szepnęłam.

Lekko otworzył zaszklone od temperatury oczy i zwrócił je ku mnie.

- Musisz mi pomóc. Proszę, pomóż mi – wyjęczał.

Zamarłam. Co jest z nim nie tak? W czym miałabym mu pomóc? Może to przez tę temperaturę. Gorączka różnie działa na ludzi.

- Musisz wypoczywać – wytłumaczyłam.

Ścisnął moją dłoń.

- Oni wiedzą, że to ja – wychrypiał.

Co on mówi?

- On ich nasłał – kaszlnął, a ja od razu poderwałam się, wzięłam mokry wacik i zmoczyłam mu usta.

- Kto i kogo nasłał?

Nic z tego nie rozumiałam. Wygadywał dziwne rzeczy. Może to powikłania powypadkowe?

- Policjanci… nie wpuszczaj policjantów – przymknął oczy, a ja przyłożyłam do jego czoła zmoczony wcześniej ręcznik.

- Chyba musisz się przespać – stwierdziłam.

Pewnie boi się konsekwencji popełnionego przez siebie przestępstwa. Też bałabym się więzienia w tak młodym wieku. Nic dziwnego, że nie chce, by policjanci zostali wpuszczeni. Jakie czeka go życie za kratkami? Pewnie planuje już ucieczkę, niemalże jak bohater „Skazanego na śmierć”. Niestety przez niego zginęła dwójka ludzi, a dziesięcioro zostało rannych. Tak czy siak, należy mu się kara.

- Nie, Leah. Oni mnie zabiją.

Leah? Zapamiętał moje imię? O cholera, on wcale nie majaczy. Kłamie? To jest ten jego sposób na uniknięcie więzienia?

- Musisz mi uwierzyć – ciągnął.

- Jak na razie nie mam zamiaru ich do ciebie wpuszczać. Musisz się przespać – zakomunikowałam.

Uśmiechną się lekko, jakby chciał mi podziękować. Z ledwością przełkną ślinę. Jego czekoladowe oczy powoli znikały pod powiekami, a ich właściciela ogarnął sen. Wpatrywałam się w jego twarz, jakbym chciała coś z niej odczytać. To co mówił wydawało się nierealne, ale wcześniejsze zachowanie policjantów dało mi do myślenia. Postanowiłam pilnować Zayna, by żaden z nich nie miał okazji wtargnąć do jego sali. Po tym, co usłyszałam muszę go pilnować. Miałam tylko nadzieję, że to co mówił, jest spowodowane gorączką, bądź szokiem pourazowym. Analizowałam jego słowa jeszcze przez dobre dwie godziny, do czasu, gdy nie zmorzył mnie sen.

  - Leah – usłyszałam swoję imię. Poczułam, że ktoś delikatnie głaszcze moją głowę. Powoli otworzyłam oczy i uniosłam ją.

Brązowe tęczówki Zayna lustrowały moją twarz, a na jego ustach dało się zauważyć lekki uśmiech. Odwzajemniłam go. Widać, że czuł się lepiej.

- Przysnęłam. Jak się czujesz? – Spytałam.

- W porządku. Trochę boli mnie tylko brzuch.

- To normalne. Jesteś świeżo po operacji. Dobrze, że gorączka już spadła, bo zaczynałeś mnie przerażać – zażartowałam.

Musiałam się upewnić, czy był w tamtej chwili świadomy. Nie spuszczał ze mnie wzroku, a jego z jego twarzy zniknął poranny uśmiech. Przymrużyłam oczy.

- Mogłabyś mi przynieść telefon? Postaram ci się cokolwiek wyjaśnić – zadrżałam. Czy to ma znaczyć, że pamiętał o czym mówił?

- Dobrze, zaraz po niego pójdę.

- Nie, ty zostań. Wyślij pielęgniarkę – zakomunikował.

- To zajmie tylko chwilę.

- Powiedziałem, że masz zostać! – Podniósł głos i momentalnie syknął z bólu.

Wzdrygnęłam się.

- Dobrze, tylko się uspokój – powiedziałam.

Wyszłam jedynie na korytarz i zawołałam jedną z pielęgniarek. Przekazałam jej, że pacjent życzy sobie przyniesienie jego rzeczy. Przekazałam, by zrobiła to w ukryciu przed dwoma policjantami, którzy wciąż siedzieli pod salą. Posłusznie kiwnęła głową, a ja wróciłam do środka.

- Powiesz mi o co chodzi? – Usiadłam na skrawku jego łóżka.

Przegryzł dolną wargę i przymkną na chwilę oczy. Nie wiedziałam jakie myśli przewijają się przez jego głowę, ale musiałam go wysłuchać. Był moim pacjentem. Jestem też bardzo ciekawą osobą, więc coraz bardziej chciałam się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi.

- Muszę być pewien, że mi pomożesz. Tylko ty w tym momencie możesz to zrobić, rozumiesz?

Niepewnie kiwnęłam głową. Zupełnie się w tym pogubiłam i wcale go nie rozumiałam. Zadawanie się z przestępcą i pomoc mu? Brawo Leah, twoja ciekawość doprowadzi cię na dno.

- Przyniosłam to o co prosiłaś – odwróciłam głowę i wzięłam reklamówkę od pielęgniarki.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Jakbym była potrzebna, wołaj – oznajmiła i wyszła.

Sympatyczna kobieta. Zajrzałam do wnętrza torby i wyjęłam z niej i-Poda. Podałam go Zaynowi.

- Najpierw muszę wiedzieć, czy mogę ci zaufać – zwrócił swój czekoladowy wzrok na mnie.

Przegryzłam wargę. Mam się zgodzić? A jeśli poprosi mnie o coś nielegalnego? Przecież nie będę robiła nic wbrew prawa.

- Spróbuję ci pomóc, ale niczego nie obiecuję.

- Jesteś moim jedynym ratunkiem. Rozumiesz?

- Staram się – wyszeptałam.

Zauważyłam, że wciska w moją dłoń swój telefon. Wzięłam go do ręki i spojrzałam na ekran.

- Pokazujesz mi swoje zdjęcie? Po co? – Zapytałam lekko rozbawiona.

- To mój brat – usłyszałam.

- Co? Ale wy jesteście przecież identyczni… - zająknęłam się.

- Dokładnie. I o to tu właśnie chodzi.

O cholera.

_________________________

Co o tym myślicie? Jeśli opowiadanie się wam spodoba, a nie lubicie się rozpisywać, błagam zostawcie jakikolwiek komentarz. Może być nawet coś w stylu: "Czytam". Od was zależy, czy jest sens pisania tego opowiadania dalej :) Dziękuję za wszystkie komentarze do tej pory!:)

Rozdział specjalnie dla: @sinnotchew !<3