Rozdział pierwszy

    Układałam na półkach kolejną stertę papierów. Od trzech dni robimy to samo. Wszyscy lekarze zwalili na nas papierkową robotę, a sami popijają kawkę w pokoju lekarskim. Czasami mam już dość tych praktyk. Nic innego nie możemy robić, prócz wypełniania głupich danych, opatrywania drobnych ran i zajmowania się pacjentami. Powiedziałabym nawet, że dotrzymywania im towarzystwa. Na sali operacyjnej oczywiście jak na razie tylko się przyglądamy. Dopiero po ukończeniu studiów, na stażu, może nas dopuszczą do jakiejkolwiek operacji. Westchnęłam przeciągle i usiadłam na chwilę na sofie. Otarłam lekko spocone czoło.

- Mam już dość – fuknęła Elizabeth i dołączyła do mnie. – Czy my tu przychodzimy, żeby czegoś się nauczyć, czy sprzątać?

Wzruszyłam ramionami.

- Już niedługo to my będziemy pić kawkę i wykorzystywać nowych – mrukną Greg. – Skończyłem – powiedział kładąc ostatnią stertę papierów na półkę.

- Dopiero za kilka lat – Elza wywróciła oczami.

- Dajcie spokój. Zaraz będziecie narzekać, że nie mamy nic do roboty – pokręciłam głową ze śmiechem.

- Od trzech dni nic się tutaj ciekawego nie dzieje. Jutro jest ta operacja na otwartym sercu. Fisher operuje. Muszę się koło niego zakręcić, to będzie coś! – Brunetka klasnęła w dłonie, a ja się zaśmiałam.

- O nie, nie! Zapomniałaś kto jest jego ulubienicą? –mrugnęłam figlarnie oczami.

- Zamknij się – syknęła, a ja wytknęłam jej język.

- To co, kawa? – Zaptał Greg, jednak nie dane było nam jej posmakować. Do pokoju wpadł dr. Fisher.

- Ruszcie dupy! Był wybuch w banku, mamy dużo rannych – krzyknął, a my od razu poderwaliśmy się z miejsca.

- Wreszcie jakaś konkretna robota! – Rzuciłam i podążyłam wraz z moimi przyjaciółmi za Fisherem.

- Wy dwoje opatrujcie drobne rany i pomagajcie stażystom. Sami nie dadzą rady – powiedział. – Colins ty wraz ze mną zajmiesz się osobnikiem całego zamieszania – zarządził.

Skinęłam głową. Podeszłam wraz z doktorem do pacjenta i spojrzałam na niego. Był nieprzytomny i chyba najbardziej poturbowany ze wszystkich rannych.

- Zajmij się jego ranami. My musimy poczekać na wyniki i zabieramy go na USG.

- Co podejrzewacie? – Spytałam zaciekawiona.

- Prawdopodobnie ma rozległe obrażenia wewnętrzne. Spadła na niego ciężka szafa. Więcej dowiemy się po zrobieniu USG.

- Rozumiem – westchnęłam i zaczęłam opatrywać jego rozcięty łuk brwiowy. Oderwałam się od opatrywania jego ran, kiedy usłyszałam pieczenie, a później charakterystyczny sygnał wraz z ciągłą linią na monitorze. – Doktorze! Zatrzymanie akcji serca! – Krzyknęłam i zrobiłam miejsce dla zespołu reanimacyjnego.

- Defibrylator! Szybko! – Zarządził, a jedna z pielęgniarek w pośpiechu podstawiła urządzenie. – Jedziemy! Raz – ciało chłopaka uniosło się do góry.

- Brak reakcji – powiadomiłam patrząc z nadzieją na monitor.

- Dwa.

Zagryzłam wargę ze zdenerwowania. Walcz, musisz walczyć. Jesteś za młody na śmierć. Przełknęłam slinę.

- Trzy!

- Mamy go, mamy! – Wykrzyknęłam uradowana, kiedy linia na monitorze zaczęła skakać.

- Zabieramy go na salę operacyjną, natychmiast. Przygotować dwójkę i zawołać doktor Janise – Fisher zwrócił się do jednej z pielęgniarek. – Przygotuj się – skinął głową w moją stronę.

Co? Czy on właśnie powiedział, że będę mogła uczestniczyć w operacji?

- Co masz taką minę? To także twój pacjent. Będziesz miała lekcje na żywo – wyjaśnił.

- Tak jest szefie! – Zasalutowałam z uśmiechem.

Podeszłam do łóżka chłopaka. Pochyliłam się lekko nad nim i położyłam moją dłoń na jego ramieniu.

- Wszystko będzie dobrze. Jesteś w najlepszych rękach – wychrypiałam do jego ucha.

   Przebrałam się w strój wymagany przy operacji i weszłam na salę. Pacjent był już przygotowany, a zespół operacyjny prawie gotowy. Spojrzałam na jedną z pielęgniarek szykującą narzędzia. Posłałam jej lekki uśmiech, a ona go odwzajemniła.

- Na korytarzu mówią, że to on jest winny całemu wybuchowi. Policja koczuje już pod salą operacyjną – usłyszałam i spojrzałam na pielęgniarkę.

- Jest taki młody… - pokręciłam głową. Pani Gweneth zaśmiała się.

- Jest w twoim wieku – poinformowała. – Nie widziałaś karty z jego danymi?

- Nie miałam okazji – bąknęłam. – Mogę?

- Jasne – kobieta podała mi teczkę z danymi chłopaka.

Otworzyłam ją i zaczęłam czytać pierwszą stronę. Nie znalazłam tam nic innego prócz jego imienia, nazwiska i wieku. Karty wypełniamy w takich przypadkach zazwyczaj później.

- Zayn Malik – szepnęłam i zwróciłam wzrok w kierunku leżącego na stole ciała chłopaka. – W coś ty się wplątał – przegryzłam dolną wargę i odłożyłam kartę, kiedy do sali weszli dr. Fisher i Janise. Podeszłam trochę bliżej, by móc zobaczyć jak najwięcej i zapamiętać wszystkie robione przez nich kroki jak najlepiej.

    Operacja trwała dość długo. Były małe komplikacje, ale zespół świetnie sobie poradził. Wszystko poszło idealnie. Uporali się nawet z rozległym krwotokiem wewnętrznym. Zayn został przewieziony na OIOM, a ja dostałam polecenie całonocnego czuwania i monitorowania jego stanu. Cieszyłam się, że będę mogła robić coś, co nie wiązało się z wypełnianiem i układaniem sterty papierów. Chłopak wyglądał tak niewinnie, kiedy spał. Był przystojny. Dostrzegłam to już w pierwszej sekundzie, kiedy go zobaczyłam, ale nie miałam czasu na przemyślenia. Liczyło się tylko uratowanie jego życia. Teraz już sytuacja była bardziej skontrolowana. Jeśli jego stan nie pogorszy się po upływie doby, wyjdzie z tego. Odwróciłam na chwilę wzrok od mulata, by spojrzeć, czy policjanci dalej stali na korytarzu. Nie pomyliłam się. Pilnowali go. Mimowolnie zaśmiałam się z ich głupoty. Przecież nieprzytomny im nie ucieknie, prawda? Byłam tylko ciekawa, kiedy przysnął. Nie wytrzymają całą noc czuwając.

    Osiem godzin po operacji, środek nocy. Stan Zayna nie pogorszył się, wszystko zmierza w jak najlepszym kierunku. Policjanci chrapią w najlepsze, tak jak myślałam.

   Dziesięć godzin po operacji. Zayn poruszył ręką. Wstałam z krzesełka. Delikatnie złapałam go za dłoń i pochyliłam się nad nim.

- Słyszy mnie Pan, Panie Malik? – Wyszeptałam.

- Nathan – wyjęczał. – To on – jego ochrypnięty głos dotarł do moich uszu.

- Ciii – pogłaskałam go po głowie. Zauważyłam, że zaczyna otwierać powoli oczy. Chciałam pójść po lekarza, jednak on ścisnął mnie za rękę.

- Gdzie ja jestem? – Usłyszałam. Jego czekoladowe oczy błądziły po mojej twarzy. Były piękne.

- W szpitalu. Jest Pan w szpitalu – wyjaśniłam uśmiechając się.

- Kim jesteś?

- Leah Colins. Pracuję tutaj.

- Nathan… gdzie on jest? – Z ledwością wypowiadał poszczególne słowa.

- Niech Pan teraz o nic nie pyta. Proszę odpoczywać, muszę zawołać lekarza – oznajmiłam i wysunęłam swoją dłoń z jego uścisku. Jeszcze raz posłałam mu uśmiech i wyszłam z sali poinformować lekarza, że pacjent się wybudził.

____________________________________________

Postanowiłam podzielić się z wami moim pomysłem na opowiadanie :) Mam nadzieję, że znajdą się chętni do czytania. Jak na razie prolog, ani pierwszy rozdział niczego nie wyjaśniają, ale mam nadzieję, że was zainteresowałam. Liczę na wasze szczere opinie w komentarzach. To od nich zależy, czy warto to dalej pisać.