Rozdział dziesiąty

NIECH KAŻDY, KTO PRZECZYTA DODA JAKIŚ KOMENTARZ. CHCĘ ZOBACZYĆ ILE MAM WIERNYCH CZYTELNIKÓW. Z GÓRY DZIĘKUJĘ! + notka na dole, jak zawsze. Dowiecie się z niej czegoś ciekawego :)







 Bez celu przemierzałam szpitalne korytarze. Chcąc znaleźć sobie jakiekolwiek zajęcie, zaglądałam do poszczególnych sal i podpatrywałam co się w nich dzieje. Dwóch staruszków leżących w szpitalu na tę samą przypadłość, dokładnie na miażdżycę, wykłócało się o aktualny stan gospodarczy regionu. Mało interesujący temat, jak dla przyszłej lekarki, ale kto wie, w jakim kierunku zmienią się moje poglądy na starość. Nic ciekawego, nie chce wtrącać się do tematu, o którym nie mam pojęcia i mogę palnąć jakąś głupotę. Kilka sal dalej moją uwagę przykuwa jakieś zbiorowisko. Dostrzegam w nim głównie kobiety, pacjentki. Ciekawość, jak zawsze, wygrała z rozsądkiem i postanowiłam przepchać się przez tłum. Mówię ciche "przepraszam", a pacjentki, jak przystaje, przepuszczają mnie. Wychodzę na przód i trafiam do środka sali numer 29. Na jednym z łóżek siedzą dwie kobiety. Po pościeli porozrzucane są karty, a jedna z kobiet po kolei odkrywa jedną z nich, wskazaną przez tą drugą. Z zaciekawienie przyglądam się całej sytuacji. Wróżby w naszym szpitalu? Tego jeszcze nie było.

- Ma pani dwójkę dzieci, prawda? - Pyta czarnowłosa kobieta, w wyraźnie podeszłym wieku. Dałabym jej ponad sześćdziesiątkę.

- Tak. Syna i córkę - odpowiada druga, około trzydziestoletnia.
"Wróżka" cmoka ustami, jakby coś jej się nie zgadzało.

- Ale miałaby pani trójkę. Dwa lata temu pani poroniła - zauważam szok na twarzy brunetki. Lekko kiwa głową. Oh, serio?

- Co za brednie - prycham, wypowiadając te słowa nieświadomie na głos.

- Coś nie tak? - Zauważam na sobie wzrok "wróżki" i nie tylko. Wszyscy zebrani skupili się na mojej osobie.

- Stek bzdur. Nie wierzę w takie rzeczy.

Na twarzy staruszki pojawia się uśmiech. Zachowuję się tak, jakby moje słowa jej nie ruszyły.

- W takim razie, zapraszam - wypowiada te słowa, nie spuszczając ze mnie swoich tęczówek.

- Nie, dziękuję - zaśmiałam się i chciałam się odwrócić, jednak tłum stojący za mną mi to uniemożliwił.

- Boisz się, Leah? - Słyszę jej ochrypły głos.

- Sprytnie, przeczytała pani moje imię z plakietki. Nie dam się wrobić.

- Niech pani usiądzie i pokażę wszystkim, jakim stekiem bzdur są moje wróżby - swoją kościstą dłonią zbiera karty, młoda kobieta ustępuję mi miejsca. Dobra, usiądę. Co mi szkodzi. Co może mi powiedzieć? Że będę bogata, albo czeka mnie wielka miłość i szczęśliwe życie? Gadanie.
Siadam na przeciwko "wróżki" i czekam, aż wyłoży mi tarota. Swoją drogą, jestem strasznie ciekawa, co dla mnie wymyśliła. Drżącymi dłońmi zaczyna odkrywać kilka kart. Nie wiem na czym polega tarot, więc tylko się jej przyglądam.

- Zawsze byłaś perfekcjonistką i dążyłaś do celu. Dlatego zaszłaś tak daleko - z jej ust wydobyły się pierwsze słowa, a ja z kpiącą miną je potwierdziłam. Żadna rewelacja. - Niestety karty pokazują, że w twoim życiu pojawił się chaos. Widzę złych ludzi, dużo krwi. Dwóch bliskich ci mężczyzn niedługo będzie potrzebowało pomocy. Źle to wygląda... - przerwała, a moje usta otworzyły się momentalnie.

- Co z nimi? - Ożywiłam się momentalnie. Nie obchodził mnie tłum za mną, Byłam w szoku.

- Nie mam informacji, twoja energia blokuje karty.

- Przeżyją?

- Nie wiem tego, dziecko. Pole jest niewidoczne, karty nie chcą nic o nich pokazać.

- Co to znaczy? - Przegryzłam wargę ze zdenerwowania.

- To może oznaczać najgorsze, przykro mi - odpowiedziała ciszej, tak, by nikt nas nie mógł usłyszeć.

- Słucham?- Zerwałam i stanęłam nad nią.

- Twoja niewiara sprawia, że karty nie chcą wszystkiego pokazać. Oczywiście najgorszy scenariusz nie musi wiązać się ze śmiercią ani Zayna, ani Nathana.

Ona zgadła ich imiona, to niemożliwe. Skąd mogła wiedzieć? A może po szpitalu chodzą plotki? Nikt nie wie o dwóch Malikach. Zaczynam się bać. Czy coś im grozi? Powinnam któremuś o tym powiedzieć ? Nie, wyśmieje mnie. Nie uwierzy w insynuację jakiejś kobiety podającej się za tarocistkę. Dobra, ja w pewnym stopniu uwierzyłam. Żałuję, że nie mogę dowiedzieć się, co grozi Malikom. Cholera jasna!

- Co tu się dzieje? - Do sali weszła jedna z pielęgniarek, a ja od razu poderwałam się do pozycji stojącej. Wzruszyłam ramionami i wyminęłam ją. Ludzie stojący w progu drzwi zrobili mi przejście, za co byłam im wdzięczna. Nie miałam słów na wytłumaczenie tego bałaganu.

                                                                        *
    Potrzebowałam chwili relaksu. Pokój lekarski w popołudniowych godzinach zazwyczaj był pusty, więc mogłam spokojnie zaznać samotności. Wzięłam laptopa na kolana i weszłam na najczęściej odwiedzaną przeze mnie stronkę z muzyką. Wpisałam w wyszukiwarkę: Ed Sheeran i kliknęłam w link do piosenki, która skradła ostatnio moje serce. A wszystko przez wysokiego, wytatuowanego bruneta. Pomimo rozbrzmiewającego w słuchawkach głosu Eda, ja słyszałam zachrypnięty, delikatny głos Malika. Zamknęłam oczy, kiedy rozbrzmiały pierwsze słowa piosenki.
 
  "Give me love like her"... Daj mi miłość taką jak jej. Taką jak jej. Jej miłość. Czy to jest jakiś podtekst? Czy Malik nie zanucił tej piosenki bez przyczyny? Interpretacja tego tekstu może być dwuznaczna. W tech chwili, kiedy pomyślę nad pierwszą linijką tekstu, od razu nasuwa mi się imię dawnej miłości Nathana. Daj mi miłość taką jak jej... Oczekuje ode mnie miłości takiej, jaką dawała mu Rose? A może to tylko przypadkowa piosenka, taka, która nasunęła mu się pierwsza na myśl.  Jestem idiotką. Jak mogłam tak pomyśleć. Z drugiej strony, przypominam mu ją. Może kiedy patrzy na mnie, dostrzega Rose, nie mnie. Kurwa. A jeśli on na prawdę przebywając ze mną czuję się, jakby był z Rose?

                                                                       *

- Zany, Zyanie... - lekko szturchnęłam ramieniem bruneta. Zamruczał i powoli otworzył oczy. Brązowe tęczówki przez chwile błądziły po pomieszczeniu, po czym zatrzymały się na mojej twarzy. Zauważyłam, że Malik nieznacznie posyła mi lekki uśmiech, który odwzajemniłam. - Muszę ci zrobić zastrzyk - poinformowałam, na co tylko westchnął. Powiedziałam Harremu i Louisowi, że trochę dłużej posiedzę z Zaynem, więc oni postanowili to wykorzystać i poszli coś zjeść.
  Podwinęłam rękaw jego piżamy i otworzyłam do tej pory zamknięty otwór wenflonu. Wstrzyknęłam powoli lek, Podziwiałam go. Był tak cierpliwy, nie skarżył się na ból, chociaż wiedziałam, że cierpiał. Nie raz jego twarz zdobił grymas, zaciskał zęby i przymykał oczy.

- Już niedługo z tego wyjdziesz. Twój brat kombinuje w jaki sposób może oddać ci nerkę - szepnęłam.

- Chce mi oddać nerkę? - Szok wymalowany na jego twarzy świadczył o tym, że nie spodziewał się takiego gestu ze strony swojego brata.
Skinęłam głową na znak potwierdzenia moich słów.

- Cholera jasna - przeklną. - To się nie uda.

- Wiem, że nie może pokazać się w szpitalu. Szukają go, ale Zayn, zrozum, ile razy on stał samochodem Nialla pod szpitalem? Tylko o tym pomyśl. Już dawno mogli go złapać.

- Był pod szpitalem? Czy on jest kretynem? Przecież wszystko spierdoli! - Jego twarz zrobiła się cała czerwona. Ze zdenerwowania zaczął kasłać, a ja musiałam nałożyć mu maskę tlenową. On nie może tak reagować.

- Co ma spierdolić?
Niczego nie rozumiałam.

- Zrozum, oni go szukają, ale jeśli dowiedzą się prawdy, zabiją go. Musisz mu wybić z głowy takie akcje. Widzisz, mnie chcieli już wysłać na tamten świat, ale się nie udało. Teraz nie mają takiego dostępu, ale jestem zmartwiony tą ciszą. Boję się, że oni już coś wiedzą... - przerwał.

- O czym ty mówisz?

- Musisz przypilnować Nathana. Ma się tutaj nie pokazywać. I zawołaj do mojej sali Harrego i Lou. Mam z nimi do pogadania - polecił,

- Poszli coś zjeść. Wytłumaczysz mi to choć trochę? Liam próbował dać mi jakieś wskazówki, ale niewiele się dowiedziałam.

- Liam ci coś opowiadał? Co powiedział? - Jego twarz zmieniła się momentalnie. Z wściekłej na zdezorientowaną, a nawet zmartwioną i... przerażoną?

- Powiedział mi, że nie byliście ze sobą od dziecka. Ty i Nathan. Wyjaśnił mi, że Nathan trafił do pokoleniowego gangu, a ciebie uchroniono. Niedawno twój brat cię znalazł, ale ten cały gang się o tym dowiedział i zaczęli was szukać, czy coś takiego - wzruszyłam ramionami. - To wszystko.

Przełknął ślinę. Widziałam, że biję się z myślami. Powie mi coś? Doda do tego cokolwiek od siebie?
Jego twarz posmutniała, przymknął oczy. Pomyślałam, że się nie odezwie, ale on jednak postanowił podzielić się ze mną swoimi wspomnieniami.

- Wychowywałem się w innej rodzinie, jak się później okazało, zupełnie dla mnie obcej. To byli sprawdzeni ludzie przez naszego ojca. Życie mnie rozpieszczało. Rodzice poświęcili dla mnie bardzo dużo, traktowali mnie jak własnego syna. Nie wiedziałem, że nie jestem ich. Miałem forsę, własną, wypasioną brykę i nauczanie indywidualne. Rodzice niechętnie wypuszczali mnie z domu. Teraz już rozumiem dlaczego. Pewnego dnia do moich drzwi zapukał Nathan. Kiedy je otworzyłem, myślałem, że to jakiś żart. Że ktoś sobie ze mnie robi jaja. Że sąsiad Frank, mój kumpel, przebrał się i chce mnie wrobić. Nathan przedstawił się, a ja po prostu zamknąłem mu drzwi przed nosem. Dziwisz się? - zaśmiał się. - Ciekawe co byś zrobiła, gdyby przed tobą stał ktoś, kto wygląda dokładnie tak jak ty.

Nie mogłam wyobrazić sobie takiej sytuacji. Pewnie zareagowałabym dokładnie tak samo.

- On jednak nie odpuścił. Próbował nawiązać ze mną kontakt, aż w końcu mu się udało. Zaczęliśmy się spotykać w tajemnicy. Myśleliśmy, że nikt się o tym nie dowie. I jak już wiesz tak się nie stało. Chcieliśmy powiedzieć o tym moim rodzicom, a raczej opiekunom, ale tego dnia, kiedy mieliśmy to zrobić zastaliśmy ich martwych w mieszkaniu. Od tego to wszystko się zaczęło...- przerwał.

Milczałam, on też. Chyba zastanawiał się, czy chce o coś zapytać. Miał rację. Chciałam, jednak to, czego się dowiedziałam sprawiło, iż moje ciało zastygło. Musiałam się uspokoić. Myśl o śmierci zastępczych rodziców Zayna przyprawiała mnie o ciarki. Zabili ich. Ci z gangu ich zamordowali. O mój Boże.

- Tak bardzo mi przykro... - wydukałam. Chwyciłam za jego dłoń i ścisnęłam lekko, chcąc dodać mu otuchy. - Od tej pory się ukrywacie?

- Tak. Leah, oni nie zabili tylko moich rodziców...

- Co?

- Zabili też naszych wspólnych rodziców, biologicznych. Zabili ich za zdradę. To samo chcą zrobić z Nathanem, rozumiesz?

- Za to, że im o tobie nie powiedział?

- Dokładnie tak. Dlatego muszę porozmawiać z Harrym i Lou.

- A co z tobą? - Przegryzłam wargę. - Tobie też grożą?

- Póki tutaj jestem nic mi nie grozi.

- Przyrzekasz?

- Przyrzekam, maleńka, przyrzekam.

______________________________________________________________________

Krótki, wiem, ale mam teraz dużo na głowię. Przeprowadzam się i muszę się pakować :)
Rozdział da wam odpowiedź, na jedną niewiadomą w opowiadaniu, więc jeśli uważnie go przeczytacie, na pewno się zorientujecie :)


DZIĘKUJĘ ZA 26 KOMENTARZY POD POSTEM I PONAD 4 TYSIĄCE WYŚWIETLEŃ!  JESTEŚCIE KOCHANI<3 Mam nadzieję, że będzie ich coraz więcej :)

No i nie zapominajcie podzielić się swoimi wrażeniami na twitterze dopisując #MistakeFF. UWIELBIAM CZYTAĆ WASZE TWEETY <3

ŚCISKAM! <3